Karanlık

Hiç bir muhabbet tat vermiyor artık bana
Hiç kimse çare olamıyor kanayan yarama
Kim dokunsa tenime kan fışkırıyor her yanımdan
Gözlerim bile parlamıyor artık canlı canlı
Onlar da vaz geçti yaşamaktan
Kalp atışlarımı da duymuyorum artık
Oda bıktı sanırım boşu boşuna atmaktan
Nereye baksam karanlık
Nereye gitsem kara bulutlar tepemde
Hep beni mi buluyor yanlışlar
Yoksa ben miyim asıl yanlış olan
Bilemiyorum..
Aslın da düşünemiyorum
Doğru olan ne onu bile bilmiyorum
Yaşamak mı ölmek mi?
Yoksa yaşarken ölmek mi?
Mutluluk ne peki?
En son ne zaman mutlu olmuştum
Ya da mutlu olmuş muydum
Olduysam neden terk etti beni
Suçlu ben miydim o mu?
Gitme deseydim dinler miydi ki beni
Hep benimle kalır mıydı?

Peki gel desem gelir mi?
Gelmiyor işte
O kadar gel dedim
Gelmiyor
Duymuyor beni
Yoksa mutluluk sağır mıydı
Duysa gelir miydi
Sanmıyorum...

İsyan ettikçe daha da kendine çekiyor beni karanlık
Belki de ben istiyorum karanlıkta olmayı
Bilemiyorum...
Karanlıkta kendimi buluyorum belki de
Karanlıkla kapatıyorum çirkinliğimi
Kalpsizliğimi,mutsuzluğumu
Umursamazlığımı...
Karanlık beni kendine çektikçe daha bir kendim oluyorum belkide
Daha bir benimsiyorum adaletsizliği
Haksızlığı,çaresizliği..

Artık duyma beni mutluluk
Gelme sakın!
İstemiyorum seni ve sahte tebessümlerini
İstemiyorum zamansız gelişlerini ve sormadan gidişlerini
Karanlık artık tek dostum
Karanlık artık tek aşkım
Beni olduğum gibi seven
Beni olduğum gibi yargılamadan kabul eden
Karanlık artık tek sırdaşım...