Defalarca gözün kapalı silip atarken sen beni
Ben her defasında savrulan ve kırılan parcaları birleştirmekle uğraştım.
Sen her tartışımızda haklı-haksız ararken
Ben nasıl duzeltebiliriz sorunlarımızı diye kendimi paraladım.
Ben senin gözünde nefret edilesi, kibirli, saygisiz ve sizofren biriyken
Sen benim gozumde hep kucuk ve sefkate ac bir bebek olarak kaldin.
Gozlerine her bakisimda daha da asik oldum sana
Ki sen seni sevmedigimle suclaya bilecek kadar dik kafali olabildin.
Ben senin yuzunun asilmasina bile dayanamazken
Sen nasil oldu da onca gozyasima dayandin?
Acaba sen mi dogru olani yapiyordun yoksa ben mi?
Nasil oluyordu da okadar askla dolu adam kucucuk bir olayda nefret canavarina donusuyordu?
Nasil oluyordu da gozumun yasina bakmadan beni onca yasadiklarimiza ragmen bir kalemde silebiliyordun?
Ben seni mutlu etmek icin icimdeki kendimle savasip bu savastan kapanmaz yaralarima ragmen galip cikarken
Sen beni tek bir darbeyle nasil oluyordu da yere serebiliyordun?
Her iliskide bir bencil var miydi?
Varsa kimdi bu iliskide ki bencil?
Ben, beni hice sayip asla yapmam dedigim seyleri yaparken bencillik mi yapiyordum?
Yoksa sen icindeki seni sevmek ve memnun etmek yerine kendini beni memnun etmeye adamis gibi gorunup,
Aslinda senin istedigin kisi olamadigim icin bana sinirlenmen mi bencillikti bir turlu cevap veremedim.
Ask surekli birbirinin hatalarini aramak miydi senin icin?
Yoksa hatalari yok sayip birbirine daha siki sarilmak miydi?
Neden her tartismamizda gecmisi onume getirip durdun hic mi saygin yoktu bugune?
Simdi ne sen eskisi gibisin nede ben...
3,5 ay okadar degistirdi ki bizi yada sadece beni artik hic birseyi eski renkleriyle goremiyorum bu aralar.
Sadece gri renk var artik hayatimda.
Ben gokkusagimi yitirdim
Umarim sen yitirmezsin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder