Baba..

Nefret etmek bile sevmektir demişti biri bana
Doğruymuş baba..
Meğerse senden ne kadar nefret edersem edeyim
Bir o kadar da seviyormuşum..
Bugün anladım...
Aynaya baktığımda yüzünü gördüm baba
Gülümsüyordun bana
İşte o an anladım içimdeki boşluğun sen olduğunu.
Bu yeri doldurulamaz bir boşluk baba.
Her ne kadar kızgın olsam da sana
Kısa süren iyi günlerimiz geldi bir anda aklıma
O günleri özledim baba..
Sıcak kollarını özledim..
İlk defa ağladım bugün baba
Yokluğuna ilk defa ağladım..
Meğerse aramıza koyduğum duvarlar
Şeffaf birer naylonmuş baba..
Bugün anladım senden nefret ederek kendimi kandırdığımı
O kadar çok arayıp sesini duymak istedim ki
Ama yapamadım baba
Cesaret edemedim buna..
Halbuki alıştım sanmıştım yokluğuna
Alışamamışım baba, becerememişim bunu da..
Şimdi kim bilir nereler de ne yapmaktasın baba
Bilmiyorum...
Lanet olsun ki bilmiyorum..
İşte bu yüzden artık kendimden daha çok nefret ediyorum...