seni çektim içime hava diye sen diye diye...
ne kadar da imkansız gibi görünüyordu senden vazgeçmek
öyle bir vazgeçtim ki gözlerinden
gözlerim bile şaşırdı
ağlamadı...
o kadar çok yorduk ki birbirimizi
ne gidebildik ne de kalabildik
birimizin buna bir son vermesi gerekiyordu
o ben oldum...
içimde ne yangınlar çıktı
ne fırtınalar koptu
ellerim yapma dön diye yalvardı
ama dinlemedim
görmezden geldim her şeyi
arkama dönüp bakamadım bile
çünkü biliyordum
ellerimin yapamadığını gözlerim yaptıracaktı bana
"gitme" diyecekti
"gitmeyelim"...
o kapıdan tek başıma girdiğim o anı unutamıyorum bir türlü
ikimizi beklerken ev beni yalnız görünce hüsrana uğramıştı sanki
silindi bir anda bütün renkleri
küstü bana evimiz ne yapmaya çalıştıysam olumsuz yanıt verdi
ışıklar yanmadı mesela
su ısınmadı...
eşyalarımı toplayıp o kapıdan son kez çıkışımda kapı bile kapanmak istemedi
20 dk taksi bekledim ...
halbuki o evi ilk kuruşumuz dün gibi aklımda
ilk heyecanım benim
sen her ne kadar korkmuş olsanda
ilk evimiz bizim ilk yuvamız
eve aldığımız her şey büyük bir heyecanla yerleştirilmişti yerlerine
oysa ne kadar da kolay yıkıldı her şey
ne kadar da kolay paramparça oldu
şimdi bir aşk pazılı gibiyim
büyük bir yanım eksik
ama dayanmaya çalışıyorum
her gün resimlerimizde ne kadar mutlu olduğumuzu görüp
yeniden o anlara dönüyorum
ve yeniden mutlu olmaya çalışıyorum..
